Langdurige blessure dwingt hem zijn handbalcarrière te beëindigen
Wie hem kent weet dat Cas en handbal altijd in één adem samen genoemd worden. Cas Verbunt, aanvoerder van Red-Rag Tachos Heren 1, begon zijn handballoopbaan ooit op 3,5 jarige leeftijd bij HV Dongen. “Ik kom uit een handbalfamilie. Mijn opa was de grondlegger van de handbalvereniging in Dongen, mijn oma komt altijd kijken, dus eigenlijk is het mij met de paplepel ingegoten.” Na vrijwel de gehele jeugd bij zijn thuisclub te hebben gespeeld, maakt Cas in 2014 de overstap naar Tachos Waalwijk. “In de zomer voor dat ik naar Tachos kwam begonnen de eerste perikelen rondom mijn enkel. In april 2014 liep ik, toen nog bij Dongen, een gebroken enkel op tijdens de wedstrijd, waar ik wel helemaal van herstelde.” Cas speelde een poosje bij Tachos, maar kreeg na een aantal maanden toch weer last van zijn enkel en een operatie waarbij ze gaatjes in het kraakbeen maken, bleek de enige oplossing. “Ik speelde net bij Tachos, was enthousiast om bij een nieuwe club terecht te komen en lag er snel al voor een lange tijd uit. Ik moest 9 maanden revalideren, maar uiteindelijk herstelde ik helemaal en was ik van plan sterk terug te komen om zo mooie wedstrijden bij Tachos te spelen.”
Zijn debuut in de Eredivisie vergeet Cas nooit meer. “Ik was net 16, speelde op dat moment in de A-jeugd van Tachos, maar maakte op 14 december 2015 mijn debuut tegen Handbal Houten. Ik mocht maar een paar minuten invallen, maar dat was voor mij en ook voor mijn familie een belangrijk moment.” Cas speelde in die periode voornamelijk in de A-jeugd en mocht zo af en toe dus een wedstrijd mee doen met Tachos HS1. “Ik trainde altijd hard, probeerde me te onderscheiden van de rest en wilde door mijn motivatie en werklust altijd voorop staat.” Helaas kreeg de Dongenaar in 2016 weer last van zijn blessure. “Door de orthopeed werd besloten dat het beter was dat er een stuk bot weg werd gehaald uit mijn enkel. Ik wist wat dit betekende. Weer hetzelfde, loodzware revalidatietraject ingaan. Maar ik ging ervoor, want opgeven is voor mij sowieso nooit een optie geweest.” Cas geeft aan dat die periode voor hem mentaal wel heel zwaar was: “Gelukkig hebben mijn ouders mij altijd gesteund, daar heb ik veel geluk mee gehad, Ook heb ik veel te danken aan de goede ondersteuning van Joyce van Ommen.” Na wederom een lange revalidatie is Cas in 2017 opnieuw klaar om de Nederlandse Handbaleredivisie te veroveren. Dit was het seizoen van Paul Coenders en hij kijkt terug op een zeer prettige, leerzame en succesvolle periode. “Dit was mijn beste seizoen. Ik speelde veel, was fit en we draaiden als team heel erg goed. De sfeer binnen en buiten het veld was top en dat zag je ook terug in de resultaten.”
Helaas speelt in maart van dit jaar opnieuw zijn blessure op en loopt hij eind vorig seizoen ook nog eens de ziekte van Pfeiffer op. “Vanaf eind vorig seizoen ging het al snel veel slecht met mijn blessure. Ik had niet alleen pijn na het handballen, maar ook tijdens. Iets wat nog nooit eerder aan de orde was geweest. In maart had de orthopeed eigenlijk al gezegd dat het voor mij beter was om te stoppen, maar daar wilde ik gewoon nog niet aan denken.” En zo vertelde Cas eigenlijk tegen niemand dat hij opnieuw met zijn blessure kampte, maar bleef doorgaan, wilde er als aanvoerder staan voor zijn team. “Op een gegeven moment ging het niet meer en moest ik wel tegen mijn ouders, de staf en mijn medespelers vertellen dat ik veel pijn had. Na wederom een bezoek aan het ziekenhuis werd duidelijk dat ik mijn handbalcarrière voorgoed moet gaan beëindigen, wil mijn enkel in de toekomst ooit nog normaal kunnen functioneren.” Een vreselijke beslissing voor de jonge Tachos-aanvoerder. “Ik kan gewoon niet uitleggen hoe dat moment voor mij was. Handballen is mijn leven. Tachos en de mensen daaromheen zijn als een familie voor mij. Aan stoppen dacht ik nooit, maar als je zo hard met je neus op de feiten wordt gedrukt en na gaat denken over je toekomst is er helaas geen andere optie.”
De afgelopen weken waren voor Cas dan ook erg zwaar. “Ik praat eigenlijk nooit over mijn gevoel. Nu moest ik wel. Met mijn ouders en vriendin Pleun praatte ik over hoe het nu verder moest. Aan hen heb ik veel steun gehad. Eerst vond ik dit heel erg moeilijk, maar ik kan het steeds beter een plek geven en denk zelfs al na over wat ik hierna ga doen. Ik wil zeker betrokken blijven bij Tachos en misschien wel training gaan geven. Het is zo’n mooie vereniging, ik heb hier prachtige herenigingen gemaakt en de mensen zijn voor mij echt familie geworden. Dat kan ik niet missen.” Maar daarnaast is Cas ook vastberaden om zijn teamgenoten ook nog een aantal wijze lessen mee te geven. “Als je kijkt naar de resultaten van de afgelopen tijd doen we het niet al te best. Maar de laatste wedstrijden zie ik wel groei en potentie in het team. Ik vind het belangrijk dat de jongens doorzetten en niet makkelijk opgeven. Ze moeten er voor de volle 100% voor gaan!”
Zaterdag 8 december om 20.30 uur speelt Cas zijn laatste wedstrijd voor Tachos Heren 1 tegen Aristios Amsterdam in Sporthal De Slagen. “Ik ben vastberaden er een mooie avond van te maken, waarin we hopelijk de punten gaan pakken. Het is natuurlijk ook heel erg dubbel, want ik ga iets achterlaten waar ik jarenlang al mijn passie en plezier in heb gestopt. Daarom zal het vast ook wel emotioneel worden, maar ik wil er vooral iets gezelligs van maken samen met de Tachos-mensen, spelers, staff en mijn familie. Zij zijn heel belangrijk voor mij en ik weet zeker dat we na een paar tranen lachend met elkaar in de kantine staan en kunnen proosten op een hele mooie tijd bij Tachos.”
Tekst: Esmee Ramsteijn
Foto’s: Kees Klerkx